سلام
امروز تولدمه. سرما خوردم. حالم خیلی خوب نیست. خصوصاً که دوباره باید به فاصله یک هفته هزار کیلومتر راه رو برم تا استکهلم.
حرف اول: دیروز یه روز استثنائی توی زندگیم بود. روزنامه استانی یه مقاله راجع به من چاپ کرده بود که دیدنی بود!!! چیش رو حالا بهت میگم. من یه مصاحبه کوتاهی کرده بودم و خبر نداشتم که کی قراره روزنامه چاپ بشه، منم بی خبر از همه جا دیروز دیدم توی خیابون همه بهم سلام میکنن، و یا حداقل یه سری با لبخند تکون میدن!!
منم با خودم میگفتم امروز این ملت یه چیزشون شده، تا اینکه همراه دوست محترمه رفتیم رستوران، یهو یه دختره که قبلاً توی باشگاه شاگردم بود اومد بهم به خاطر اینکه دارم میرم توی یکی از باشگاه های معروف سوئد تمرین کنم تبریک گفت! منم با خودم گفتم این از کجا میدونه و خلاصه هزار تا اتفاق تا اینکه 3-4 ساعت طول کشید تا بالاخره فهمیدم داستان چیه.
به عنوان کسی که قبلاً خودش خبرنگار بوده، هیچوقت فکر نمیکردم بودن توی روزنامه انقدر میتونه حال داشته باشه! خیلی باحال بود و هنوز ازش سر ذوقم.
حرف دوم: پارسال همین موقع رو قشنگ یادمه.، ساعت تقریباً 10 صبح بود که عمه م از ایران بهم زنگ و زد و تولدم رو تبریک گفت. خیلی چسبید. انقدر که هنوز تمام حرفاش و حتی دمای هوای اون موقع رو یادمه. داشتم با خودم فکر میکردم که از پارسال تا الان چقدر زندگیم عوض شده. خونه ای دارم و خانواده ای. همسر و پسری. ولی بزرگترین تغییر زندگیم در واقع به وجود اومدن مسئولیتهای بیشتر هستش. پارسال این موقع تنها نگرانیهام تو ایران بودن. اما الان تا دلتون بخواد توی همین سوئد نگرانی و البته مسئولیت دارم. بزرگترین چیزی که الان ذهنم رو مشغول کرده بزرگ کردن و در واقع تربیت این بچه س. چیزی که مطمئنم اینه که دلم نمیخواد "انتسا" هم با خاطرات بدی بزرگ بشه. نه اینکه از بچگیم خاطرات خوب ندارم، اما خاطرات متنوع سیاه و خاکستری بعضی وقتها تمام اعصابم رو بهم میریزه. خیلی سخته بچه بزرگ کردن؛ بابا! عمه! چی کشیدین از دست من!!!
خوش باشین و تولدم مبارک دوباره!