عجب روزگاريه! ببخشيد سلام يادم رفت.
اين چند روزه خيلي‌ها رو از دست خودم دلگير كردم، ميدونين چرا؟ چون بالاخره بعد از يك سال موقعيتي پيش اومد كه يه كاري رو براي دل خودم انجام بدم و در واقع وقتم رو براي خودم استفاده كنم، به تمام معني. يك سفر 12 ساعته براي يك ملاقات 2 ساعته. ملاقات 2 ساعته‌اي كه با اينكه خخيلي خيلي ساده بود، اما هنوز هم دارم ازش لذت ميبرم. حيف كه حداقل تا 2 ماه ديگه تكرار شدني نيست، اما وجود كسي كه آدم بتونه بعد از يكسال حتي براي 2 ساعت كنارش احساس آرامش كنه هم خودش نعمتيه!
اين يه هفته‌اي خيلي‌ها از من ناليدن كه ديگه ما غريبه شديم و تحويل نميگيري و نگرانتيم و از اين حرفا، اما يه چيزي رو توجه نكردن، اونم اينكه من هم ناسلامتي آدم هستم، سگ هميشه در خدمت كه نيستم! ايكاش ميتونستم اينو بهشون بگم، حيف كه جنبه آدمها خيلي پايينه! اينم كه اينجا دارم راحت مينويسم واسه اينكه نميدونن وبلاگ دارم وگرنه كه واويلا بود، همينجا هم نميتونستم حرفم رو بزنم!
اصلاً ميدونين چيه، بعضي وقتها، يا شايد هم بيشتر وقتها، وقتي به يه كسي به مدت زيادي لطف مي‌كني، لطف تبديل به حق ميشه، اگه يه بار بگي داداش كمرم درد ميكنه از كولي دادن خبري نيست، داد و هوار ميكنه كه آي ديگه ما غريبه شديم!
برادر من شما از اول هم غريبه بودي، خودت خودتو زياد تحويل گرفتي داداش!!
برام هنوز دعا كنيد. دعا كنيد كه اين دلي كه داره زنده ميشه نميره. برام دعا كنيد.
برام دعا كنيد كه زندگي زيبا بمونه، كه البته زيبايي زندگي به همين كج و كولگي‌هاشه....

موسيقي امروز:
Blue ft. Elton John - Sorry Seems To Be The Hardest Word

خيلي بهم خوش گذشت كه باز هم وبلاگم رو خوندين، باز هم بياين از اين ورا!!!

فعلاً باي

پس نوشت: يكي از بدي‌هاي اينجور احوالات داشتن من اينه كه تا صبح بشه پدرم در مياد! ساعت 3:21 صبح هستش و من خوابم نمياد!!!!!